Oyuncu Barış Atay, ilk yönetmenlik adımı olan ‘Eksik’te 12 Eylül faşizminin darmadağın ettiği bir ailenin yıllar sonra bir araya gelmesi üzerinden genel bir sosyolojik bakışa soyunuyor ve girişte özetlemeye çalıştığım genel çatının bireyler üzerindeki tahribatını son derece gerçekçi bir öyküyle önümüze atıyor.

FİLMİN ODAK NOKTASI NE?

Film, asker eskisi dedesinin yanında yetişen Deniz’in (ki dede tarafı ona Türker ismiyle hitap ediyor), işini kaybettikten sonra sadece varlıklarından haberdar olduğu annesi ve kardeşinin yanına gidip eksik parçaları birleştirme çabası üzerine odaklanıyor.

Deniz, karşısına çıkan tabloda engelli bir kardeş ve hayata zar zor tutunmuş bir anne buluyor. Peşi sıra kimi gelişmeler, genç adamı bambaşka sorumlulukların parçası haline dönüştürüyor.

ASIL GÜCÜ...

Açizane ben hâlâ bir filmin asıl gücünün, yarattığı atmosfer ve vermek istediği duyguyu seyircisine geçirmesinde yattığına inanıyorum. Bu açıdan ‘Eksik’, bir ilk film olarak çokluklarıyla öne çıkan bir yapım olmuş.

Yönetmen koltuğundaki Atay, çoğu hüznün eşlik ettiği ve gözyaşlarımızı esir aldığı sahnelerde 12 Eylül faşizminin bireyler üzerinde yarattığı yıkımın izlerini sürmüş ve şimdiki zamandaki yansımalarını perdeye etkileyici bir duygu yüküyle taşımış. Mehmet Kala-Şeref Nokta ikilisinin imzalarını taşıyan senaryo özelliklere diyaloglarda çok başarılı.



OYUNCU ANALİZİ

Ve tabii ki bu kesif öyküyü ete kemiğe büründüren oyunculuklar... Deniz’de (Türker) yükü Barış Atay üstlenmiş. Anne Melek’te Nur Sürer var. Engelli kardeşte Özgür Emre Yıldırım’ı, komşu Dilek’te Toprak Sağlam’ı izliyoruz. Hepsi çok çok başarılı performanslara imza atmış. Ben doğrusu girişte Uğur Polat’ın kısa rolünü de çok beğendim.



Sonuç? 12 Eylül’den günümüze geçişin üstesinden gelmeyi de zarifçe başaran ‘Eksik’, son dönemdeki en iyi yerli yapımlardan biri. ‘Buyrun salona’ derim...