Ortadoğu’nun en büyük hastalığıdır. “Lider dediğin bağırdı mı millet kul köle olacak”.
 
Mesela bizimki gibi olacak… Küstüğüyle küseceğiz, barıştığı ile Şam’da namaz kılacağız.
 
Beşşar Esad… Ne diyorlar “adam tam bir diktatör, kendi halkını kırıp geçiriyor”. O Esad, çok değil 5-6 yıl öncesine kadar yatını Bodrum’a çeker, devletlerarası zirvede karşılıklı cola içilirdi.
 
Aziz Yıldırım ile Alex’in arasında Samet’in mekik dokuduğu günler yani. Fenerbahçe, Halep Olimpiyat Stadı’nın açılışı için Suriye’ye gider, Al İttihad ile top çevirirdi. Esad hala Esed değildi yani…
 
Gel zaman git zaman Esad’ın telefonları açılmaz oldu. Bir anda diktatöre dönüştü. Sanki, yıllarca terörü besleyen babası Hafız Esad, BM iyi niyet elçisiydi de, oğlu değişivermişti…
 
Bir de Sisi var. Mısır’ın devlet başkanı. İsmi çok uzun, yazı için yer var ama ötesine gerek yok. Onu’da tanımıyoruz. Neden?
 
Mursi’ye darbe yaptı diye. Zaten Obama, Müslüman dünyasına Mısır’dan seslendiğinde topuna ifrit olmuştuk. Bunu hiç sevemedik…
 
Bir de öncesi var. 30 yıl Mısır’a kan kusturan Hüsnü Mübarek ile Çankaya’da Gül’lü toplantı yapılırken, bizimki ayrıca kabul etmişti. Mübarek, sanki o zamanın Angelina Jolie’siydi…

Gittiği yere onlarca çadırıyla konan, Avrupa’nın en modern kentlerine çadır kuran Libya lideri Muhammed Kaddafi ise zaten bahtsız bedeviydi. İşler kötü gidince onu da bir kalemde siliverdik…
 
İyi de sevdiğimiz lider hiç mi yok kardeşim? Var tabii ki. Mesela, uluslararası ceza mahkemesinin “tutuklayın” dediği Sudan Cumhurbaşkanı Ömer el Beşir. Ona bayılıyoruz.  Birleşmiş Milletler'e göre, 300 bin kişinin katili. Darfur’da soykırım yaptı. Bizimkine göre “soykırım yok” yani sevgi pıtırcığı…

Sevgi listesine, Gabar Dağı’nda keçi besleyerek Yörük ayranı satan Barzani’yi saymazsak ekleyecek pek kimse yok. Bir de unutmadan, demokrasinin beşiği Suudi Arabistan’da doğup, Avrupa’da top koşturanların sahibi prens, şeyh ve emirler var. Babalarını da sevdiğimiz paralı çocuklar…