Kışa girerken kovanlarda sekiz petek bal bırakılıyor. Arılar bahara dek aç kalmasın, hayatta kalabilsin diye...
 
Soğuklar boyunca bu sekiz peteğin dört, azami beşindeki balı tüketen arı sürüsü, bahara üç, bazen dört petek bal artırarak çıkıyor.
 
Yani bahar, kovanda balla başlıyor.
 
Fakat...
 
Eğer kış için sekiz yerine beş petek bal bırakılırsa, mevsimin henüz ortasında balın tümünü tüketen arılar bahara çıkamıyor.
 
***
 
Arıların genetiğine işli bu güven arayışı, insanın nüvesine de hâkim oluyor. Bahara çıkabileceğinden endişe duymayan insan, tüm dirliğini kışın ortasında telaşla tüketmek yerine hasat vaktini bekleyebiliyor. Günün yeniden doğacağını, kursağının dolacağını, neslinin süreceğini biliyor.
 
Yetersizlik ve yalnızlık hissettiğinde, adalet inancını yitirdiğinde, geleceğinden emin olamadığında, kendini neslin devamını korumaktan aciz gördüğünde... Yani en temel ihtiyacı olan güven duygusu sarsıldığında ise çevreleyen tehditlere yenik düşüyor.
 
***
 
İnsan dediğin arı misali!
 
Güvenebilsin ve güvenildiğini bilsin, hayatta kalmaya ve hayat tanımaya yetecek koşulları sağlıyor. Kendine de, toplumuna da!